تازگیها شروع کردم به ترسیدن، ترسم بیشتر از اینه که چیزهایی که قبلا اصلا برام ترسناک نبودن چرا حالا میتونن منو بترسونن، ترسی که تازگی ها با یه سوال ساده میتونه شروع بشه

مثلا یکی ازم پرسید شطرنج بلدم یا نه؟ که گفتم البته! وقتی گفتم البته، باعث شد که یک سری از مدارهام فعال بشن و یکی دو تا سوال برا خودم مطرح کنم

مثلا از خودم پرسیدم : کی شطرنج یاد گرفتم؟ و وقتی جواب دادم که 23 سال پیش، اونوقت بود که تنم لرزید، من؟ 23 سال پیش؟ مگه من اصلا چند سالمه؟ یه زمانی فکر میکردم که فقط بابا بزرگها میتونن راجع به 20 سال پیش صحبت کنن؟ و حالا من دارم خیلی راحت راجع به 2 دهه ی پیش از زندگیه خودم صحبت میکنم؟ آره من 8-9 سالم که بود یعنی تقریبا کلاس سوم یا چهارم دبستان شطرنج رو یاد گرفتم و چقدر دوستش داشتم و چقدر افتخار میکردم که شطرنج بلدم

بعد از خودم پرسیدم آخرین بار کی شطرنج بازی کردم؟ و جواب؟ 10 سال پیش شاید هم بیشتر! اینا رو نگفتم که بگم بلد بودنه شطرنج یا یادگرفتنش چه اهمیتی دارن ، میخوام بگم که بازی کردنش مهمه، استفاده از چیزی که بلدیم مهمه

امثال شطرنج تو زندگیه من کم نیستن، من خیلی چیزا رو خیلی سالها پیش یاد گرفتم و همیشه میگفتم که ازشون استفاده میکنم، الان دو تا لیست طولانی دارم، یه لیست از کارهایی که بلدم ، که شامل چیزهایی میشه که یاد گرفتم و حتی چیزهایی که از اول با من بودن مثل غرایز و احساسات و ... و یه لیست دوم که شامل کارهایی میشه که میخوام یاد بگیرم یا انجامشون بدم

چیزی که وحشتناکه اینه که لیست دوم هی داره طولانی تر میشه در حالی که لیست اول کوچیکتر و بی فایده تر به نظر میاد، از طرف دیگه کفه ترازو هم داره تعادلش رو به سمت دوم میندازه، یعنی عمر داره تند و سریع میگذره ؛ حالا من سوال میکنم که داشتن یا نداشتن اینهمه توانایی به چه درد میخوره اگر ازشون استفاده نکنم، اینهمه پتانسیل برا هیچ؟ این همه باطری شارژ شده برا چی؟ تا مطلب بعدی رو بنویسم یه نگاه به لیستهایه خودتون بندازید و به من بگید که چی فکر میکنید؟ که چی منو میترسونه