به مجنون گفتن تو که اینقدر داری در آتیش فراق لیلی میسوزی، خوب چرا یه قدم نمیری دم دره خیمه لیلی، تا بلکه یه نظر نگاهش کنی، یا کلمه ازش چیزی بشنوی، تا شاید یکم بهتر بشی؟ مجنون در پاسخ گفت: چگونه او را به دیدگانی ببینم که دیگران را دیده و هنوز به حد کفایت با اشک تطهیر نشده اند؟ و چگونه به سخنی از او محظوظ شوم، حال آنکه گوش من محل گذر کلام دیگران نیز باشد؟