مینویسم به گرامیداشت عید قربان، که به نظر من بالاترینه عید هاست، که اثبات عظمته عشق یک انسان به معنای کامل خودشه، عشقی که اثباتش با گذشتن از باارزش ترین تعلقات دنیویه، ابراهیم کار بزرگی کرد، و اسماعیل هم، چون اگر اسماعیل راضی نبود که اصلا کل قضیه مثل یه جنایت میشد، ولی هر دو به اونچه میکردن باور داشتن، قربانی شدن و قربانی کردن هر دو گذشت بود، هر دو بزرگ بود، و سختی این فعل فقط با ایمان و یقین به خدا ممکن بود، شاید از نظر ما درخواست خیلی بزرگ بود و شاید با معیار ما غیر منطقی، ولی هر چی عاشق بیشتر ادعا کنه، خوب امتحان و درخواست هم به سمت غیر ممکن بودن سوق پیدا میکنه، اگر به اندازه ابراهیم خدا رو بشناسی و بخواهی، خوب طبعا هم باید به این سختی امتحان بشی، محک زده بشی، اینه قانونه عشق بازی در سطح عالی، شاید هم اگر به اندازه ابراهیم خدا رو بشناسی، اونوقت میدونی که مهربون تر از اینه که بخواد واقعا اسماعیلت رو قربانی شده ببینه، پس زنده باد یاده عید قربان، یاده اثبات عشقه انسان به خدا